Elk levend wezen ondergaat bepaalde stadia in de levenscyclus. Elke fase in de levenscyclus dient een belangrijk doel bij het tot stand brengen van een sleutelproduct en in de continuïteit van het leven zelf.
Planten doen hetzelfde. Planten worden over het algemeen in twee groepen verdeeld: bloeiende planten en niet-bloeiende planten.
Bloeiende planten zijn die planten die bloemen produceren om zich voort te planten. Niet-bloeiende planten zijn planten die tijdens hun levenscyclus geen bloemen produceren en voor reproductie afhankelijk zijn van sporen.
Bloeiende planten worden ook wel angiospermen genoemd. We houden allemaal van bloemen vanwege hun aantrekkelijke kleuren en een heerlijke geur. Maar hoe planten deze bloemen zich voort? Bloemen produceren zaden door middel van bestuiving. Bestuiving is een proces waarbij stuifmeelkorrels van het mannelijke deel van de bloem worden overgebracht naar de vrouwelijke eierstok. De zaden ontkiemen dan uit de grond en onder specifieke omstandigheden van zonlicht, voedsel en water; ze produceren wortels, bladeren, stengel en bloemen. En de levenscyclus herhaalt zich.
Als we ze verder verdelen op basis van de structuur van hun zaden, zijn er twee groepen. De ene wordt eenzaadlobbigen of eenzaadlobbige genoemd en de andere wordt tweezaadlobbigen of tweezaadlobbigen genoemd.
Monocot vs Dicot
Het verschil tussen eenzaadlobbigen en tweezaadlobbigen is dat eenzaadlobbigen één zaadlob hebben, terwijl tweezaadlobbigen er twee hebben. Cotyledon is het deel van het embryo in het zaad dat fungeert als een eerste energiebron voor de plant. De cotyledon van een eenzaadlobbige zaad is vrij dun en bevat niet voldoende voedselmateriaal, terwijl de cotylen in dicotyl vlezig zijn en de benodigde voedingsstoffen bevatten.
Wat is Dicot?
Dicot is het type bloeiende plant waarin zaden twee zaadlobben hebben.
Het endosperm van tweezaadlobbige zaden bevindt zich in de zaadlob en is verantwoordelijk voor het overbrengen van voedingsstoffen naar zaailingen via zaadlobben.
De bladeren van de tweezaadlobbige zaadplant zijn meestal rond van vorm en hebben aderen die vertakt of netvormig zijn. Soortgelijke patronen zijn te zien op de bladeren van sinaasappel, mango of erwten.
De tweezaadlobbigen hebben meestal bloemdelen in veelvouden van vier of vijf.
Dicotstelen hebben ook een aparte vorm. Hun vaatbundels zijn gerangschikt in een ringvormig formaat. Ze hebben een penwortelsysteem. Dat betekent dat tweezaadlobbigen een enkele dominante wortel hebben waaruit andere kleine wortels lateraal ontkiemen. De wortels worden dieper in de grond gegraven en blijven onder de grond takken maken.
Belangrijkste verschillen tussen Monocot en Dicot
De vijf verschillende kenmerken die ons helpen om het verschil tussen eenzaadlobbigen en tweezaadlobbigen te identificeren, worden hieronder vermeld:
Gevolgtrekking
Eenzaadlobbigen en tweezaadlobbigen zijn de meest gediversifieerde groep bloeiende planten. Het bestuderen van de zaadsoorten van bloeiende planten is op veel manieren nuttig.
Het helpt ons te weten hoe de zaden zullen ontkiemen, wat hun groei-eisen zouden zijn en hoe ze gekoppeld zijn aan verschillende plantensoorten.
Het doel van deze classificatie is het bouwen van een sterke en praktische basis om de ontwikkeling van plantaardige organismen te bestuderen. Bovendien helpt het wetenschappers bij het efficiënt communiceren van informatie aan andere mensen.
De studie van classificatie op basis van plantmorfologie heeft een directe impact op de vooruitgang van ons landbouwsysteem. Het draagt bij aan het analyseren van voedselgewassen en voorkomt ziekten en aandoeningen en maakt daarmee de voedselproductie beter.
Al deze factoren spelen dus een belangrijke rol om onze botanische wereld op weg te helpen naar een betere toekomst.
- https://www.pnas.org/content/82/17/5824.short
- https://science.sciencemag.org/content/284/5411/154.short
- https://www.embopress.org/doi/abs/10.1002/j.1460-2075.1991.tb07806.x
