Zorgplannen zijn een onvermijdelijk onderdeel van ons leven. Het kan echter verwarrend zijn om de juiste keuze te maken uit een veelvoud aan opties die voor iedereen beschikbaar zijn. PPO en EPO zijn twee van dergelijke zorgplannen die tegen gesubsidieerde tarieven diensten verlenen aan consumenten. Ze hebben echter verschillende kenmerken en kenmerken.
PPO versus EPO
Het verschil tussen PPO en EPO is dat het aanbod van PPO relatief flexibeler van aard is. Daarbij geven PPO-abonnementen gebruikers toegang tot zowel zorgaanbieders binnen als buiten het netwerk. Aan de andere kant beperken EPO-plannen de planhouders omdat planhouders van EPO alleen toegang hebben tot zorgaanbieders in het netwerk.
PPO staat voor een zorgverzekering die bestaat uit artsen en andere zorgverleners. Het belangrijkste doel van PPO is ervoor te zorgen dat de planhouders medische diensten krijgen tegen tarieven die aanzienlijk lager zijn dan de markttarieven. PPO-plannen elimineren de noodzaak om een huisarts te kiezen. PPO-plannen vereisen ook geen verwijzingen om recepten van een specialist te krijgen.
EPO verwijst naar een ziektekostenverzekering die de noodzaak van een eerstelijnszorgverlener elimineert. EPO-plannen vereisen echter de noodzaak om zorgverleners te bezoeken binnen het vooraf ingestelde netwerk. EPO-plannen brengen abonnementhouders alleen in rekening voor de services die worden gebruikt. Speculaties suggereren dat EPO's al in 1983 bestonden.
Vergelijkingstabel tussen PPO en EPO
| Parameters van vergelijking: | PPO | EPO |
| Volledige vorm | PPO verwijst naar een voorkeursaanbiederorganisatie. | EPO staat voor Exclusive Provider Organization. |
| Definitie | PPO verwijst naar een ziektekostenverzekering die is samengesteld uit artsen en andere zorgverleners. | EPO verwijst naar een ziektekostenverzekering die de noodzaak van een eerstelijnszorgverlener elimineert. |
| Kosten | PPO kost over het algemeen meer dan EPO. | EPO is een kosteneffectief plan. |
| Natuur | PPO biedt een breed scala aan diensten aan zijn planhouders. | EPO-plannen zijn beperkt tot een aantal specifieke diensten. |
| Dekkingsgebied | Planhouders van PPO hebben toegang tot zorgverleners binnen het netwerk en buiten het netwerk. | Planhouders van EPO hebben alleen toegang tot zorgaanbieders binnen het netwerk. |
Wat is PPO?
PPO verwijst naar een voorkeursaanbiederorganisatie. Andere namen van PPO zijn de deelnemende providerorganisatie en de voorkeursprovideroptie. PPO bestaat per definitie uit artsen en andere zorgverleners. Het belangrijkste doel van PPO is ervoor te zorgen dat de planhouders medische diensten krijgen tegen gesubsidieerde tarieven.
PPO biedt verschillende diensten aan haar gebruikers. De meest prominente hiervan is de gebruiksbeoordeling. Andere faciliteiten omvatten een pre-certificeringsvereiste. Vanaf begin 1980 werden PPO's georganiseerd.
In PPO-plannen krijgen patiënten exclusieve diensten van elke arts, zorgverlener of ziekenhuis. De plannen bieden ook flexibiliteit bij het kiezen van zorgprofessionals die niet onder de plannen vallen. In sommige gevallen zijn de kosten om gebruik te maken van diensten buiten het netwerk gewoonlijk hoger dan diensten binnen het netwerk. Bovendien dekken de meeste PPO-plannen ook geneesmiddelen op recept.
PPO-plannen elimineren de noodzaak om een huisarts te kiezen. PPO-plannen vereisen ook geen verwijzingen om recepten van een specialist te krijgen. Sommige organisaties die PPO-plannen aanbieden zijn Humana, Aetna en Beech Street. Tot slot bieden PPO-pannen gezondheidszorg aan consumenten tegen een gesubsidieerd tarief.
Wat is EPO?
EPO staat voor Exclusive Provider Organization. EPO verwijst per definitie naar een ziektekostenverzekering die de noodzaak van een eerstelijnszorgverlener elimineert. EPO-plannen vereisen echter de noodzaak om zorgverleners te bezoeken binnen het vooraf ingestelde netwerk. In EPO-plannen is er geen voorziening voor out-of-care-service en voor bezoeken is pre-autorisatie vereist.
In EPO-plannen betalen planhouders naar rato van de faciliteiten die ze gebruiken. Bovendien volgen EPO-plannen een beleid voor betaling voor service. Het is duidelijk dat plangebruikers alleen betalen voor de services waarvan ze gebruikmaken. Speculaties suggereren dat EPO's al in 1983 bestonden. EPO-plannen waren aanvankelijk echter een uitbreiding op PPO-plannen.
EPO-plannen zijn aanzienlijk beperkend omdat ze slechts enkele beperkte gezondheidszorgdiensten bieden aan planhouders. Bovendien moeten EPO-planhouders de volledige kosten betalen om gebruik te maken van de diensten van artsen buiten het netwerk. Een belangrijk voordeel van deelname aan EPO-plannen is echter dat ze relatief kosteneffectiever zijn in vergelijking met andere plannen.
EPO-plannen dekken geen nooddiensten die buiten hun voorzieningen vallen. Bovendien zijn er rigide regels die het voor een persoon moeilijk maken om van een EPO-plan naar een ander plan over te stappen. EPO kan dus worden geclassificeerd als een kosteneffectief ziekteverzekeringsplan dat aanzienlijk beperkend is in de keuze van de geleverde diensten.
Belangrijkste verschillen tussen PPO en EPO
Gevolgtrekking
PPO en EPO zijn dus beide zorgplannen die verschillende kosten, functies en dekkingsgebieden bieden. In PPO-plannen krijgen patiënten exclusieve diensten van elke beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg. Met de plannen kunnen planhouders ook artsen of zorgverleners kiezen die mogelijk buiten de plannen vallen.
EPO-plannen beperken de planhouder tot beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg binnen de bepalingen ervan. Bovendien moeten EPO-planhouders de volledige kosten betalen om gebruik te maken van de diensten van artsen buiten het netwerk. Kortom, PPO en EPO hebben aanzienlijke verschillen.
