De meest fundamentele regel van de wereld is Survival of the fittest. Alle soorten passen zich op verschillende manieren aan om te overleven in deze wereld. Van veel dieren is waargenomen dat ze mimiek beoefenen als een middel om aan hun roofdieren te ontsnappen. Batesian en Mullerian mimicry zijn twee soorten overlevingsmethoden die in de natuur worden waargenomen.
Batesian vs Mullerian Mimicry
Het verschil tussen de twee soorten mimiek is dat Batesian een onschadelijke soort is die het uiterlijk of de kenmerken van een schadelijke soort aanneemt om beschermd te blijven, terwijl Mulleriaanse mimiek is wanneer vergelijkbare soorten vergelijkbare kenmerken vertonen om hun roofdieren te vermijden. Veel mensen zijn vaak verward tussen de twee.
Wanneer een onschadelijke soort zichzelf ontwikkelt om kenmerken van een andere schadelijke soort te laten zien om zijn roofdier te verwarren en dus beschermd te blijven. De onbeschermde prooisoorten: ook wel mimics genoemd, krijgen bescherming tegen roofdieren door hun waarschuwingsoproepen, uiterlijk en huidpatronen na te bootsen, en meer. Dit is een heel klassiek voorbeeld van evolutie door natuurlijke selectie.
In een vergelijkbare situatie, wanneer twee of meer goed verdedigde soorten gemeenschappelijke roofdieren delen, bootsen ze elkaars eerlijke waarschuwingsoproepen voor wederzijdse voordelen na. Dit wordt Mulleriaanse mimiek genoemd. Deze soorten zijn vaak vies smakend en oneetbaar. Waarschuwingssignalen zijn voor de roofdieren om ze op te merken en worden gewaarschuwd dat ze oneetbaar zijn en niet-verwante soorten met vergelijkbare signalen voorkomen dat roofdieren ook op hen jagen. Bijvoorbeeld soortgelijke kleurpatronen.
Vergelijkingstabel tussen Batesiaanse en Mulleriaanse mimicry
| Parameters van vergelijking: | batesiaans | Mullerian |
| Definitie | Het is wanneer een schadelijke of gevaarlijke soort wordt nagebootst door zijn prooisoort en dus door het model wordt gespaard. | Dit is wanneer twee of meer goed beschermde soorten een soortgelijk maniërisme vertonen als een gedeeld beschermend hulpmiddel. |
| Type nabootsend dier | Het wordt tentoongesteld door ongevaarlijke dieren. | Het wordt tentoongesteld door gevaarlijke dieren. |
| Type relatie | Het is een soort parasitaire relatie. | Het is een soort mutualistische relatie. |
| Weldoener | De mimiek is in dit geval de weldoener. | De mimiek en het model zijn beide de weldoeners in dit geval. |
| Overvloed aan soorten | Het model moet overvloedig aanwezig zijn in het gebied. | Het model en de nabootsing moeten overvloedig aanwezig zijn in het gebied. |
Wat is Batesiaanse mimiek?
Batesiaanse mimiek is wanneer een onschadelijke prooi zijn roofdier nabootst om beschermd te blijven. Het is vernoemd naar de Engelse natuuronderzoeker Henry Walter Bates. De prooi of de mimiek bootst zijn roofdier of het model na. Het model dat de mimic als een van zijn eigen beschouwt, laat het met rust en dus voorkomt de mimic dat er wordt gejaagd.
Dit is een geval van defensieve mimiek. De mimiek is inclusief maar niet beperkt tot het visuele hulpmiddel. Het omvat auditieve signalen, polymorfisme. Soms kunnen prooien (nabootsen) kenmerken van aposematische dieren (model) aannemen om ze er met opzet onsmakelijk uit te laten zien. Deze vorm van mimiek vermijdt elke vorm van confrontatie tussen de mimiek en het model. Sommige tijgermotten zijn bijvoorbeeld aposematisch door geluid en worden nagebootst door piramidemotten die, hoewel ze niet vies smaken, vergelijkbare geluiden uitstoten.
Het succes van deze methode hangt grotendeels af van hoe gevaarlijk het model is en zijn overvloed in het gebied als gevolg van frequentieafhankelijke selectie. De vorm van Batesiaanse nabootsing waarbij de nabootsing het model niet exact kopieert, wordt imperfecte Batesiaanse nabootsing genoemd. Een vliegensoort die bekend staat als Spilomyia longicornis bootst wespen na. De vlieg heeft geen antennes zoals de wespen, dus ze steken hun voorpoten boven hun hoofd om ze eruit te laten zien als antennes van de wesp.
Wat is Mulleriaanse mimiek?
Mulleriaanse mimiek is wanneer twee niet-verwante soorten vergelijkbare kenmerken aannemen voor bescherming tegen roofdieren. Dit concept werd voor het eerst voorgesteld door de Duitse zoöloog Fritz Muller. Dit fenomeen werd aanvankelijk met algemene scepsis ontvangen. Alle roofdieren proeven eerst hun prooi voordat ze de les leren dat ze oneetbaar zijn.
Ze stoppen met jagen op dieren die op de eerste lijken. Andere niet-verwante soorten evolueren naar een vergelijkbare kleur of patroon als de roofdieren hebben geleerd ze te vermijden. Er is echter een nadeel aan deze methode, want er is een verlies wanneer het roofdier het eerste contact maakt en de les leert. Er zal altijd één leven verloren gaan om de andere soort een lesje te leren. Maar andere soorten die ze kopiëren hoeven dat offer niet te brengen en zijn dus goed beschermd.
Een van de meest voorkomende voorbeelden van deze mimiek is te zien bij vlinders. Verschillende soorten vlinders nemen een vergelijkbaar vleugel- en kleurpatroon aan, zodat de roofdieren geen onderscheid kunnen maken tussen de eetbare en niet-eetbare soorten en ze dus samen kunnen vermijden. Het is niet nodig dat mimicry virtueel is. Vaak gebruiken slangen soortgelijke auditieve signalen om te voorkomen dat ze worden herkend door roofdieren.
Belangrijkste verschillen tussen Batesiaanse en Mulleriaanse mimicry
Het belangrijkste verschil tussen de twee typen is dat Batesian een onschadelijke soort is die zijn roofdier nabootst, terwijl Mullerian-mimicry twee vergelijkbare soorten is die vergelijkbare kenmerken vertonen om het verlies te delen dat tijdens het eerste contact is opgelopen. Andere verschillen zijn:
Gevolgtrekking
Concluderend, Batesiaanse mimiek is een mimiek van een superieure of roofdiersoort door een inferieure of prooisoort als verdedigingsmechanisme. Mulleriaanse mimiek is twee vergelijkbare of niet-verwante soorten die een afweermechanisme delen tegen een veel voorkomende, meer superieure soort.
De mimiek in Batesiaanse mimiek kan echter slechts tot op zekere hoogte de uiterlijke kenmerken nabootsen. Het mag geen aanvalsmechanismen bevatten; gifstoffen of slangengif zijn bijvoorbeeld niet in het bezit van de nabootser zoals zijn model. Het is een bedrieger. Bij Mulleriaanse mimiek is er als zodanig geen sprake van misleiding. Door de jaren heen zijn er in de natuur veel voorbeelden van mimicry waargenomen.
Aanpassing en evolutie hebben ertoe geleid dat soorten hun overlevingskans elke dag verbeteren. Verschillende soorten blijven leren en observeren en passen de techniek toe die het beste bij hen past. Maar ook dan zorgt de natuur voor balans. Alleen de sterksten, in dit geval bedrieglijk, overleven.
Referenties
- https://academic.oup.com/biolinnean/article-abstract/13/1/1/2682689
- https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.0014-3820.2004.tb01708.x
