Cultuur vertelt over de kenmerken en het sociale gedrag van een groep mensen. Het werpt ook een licht op het geloof, de taal, kennis, kunst, gebruiken, gewoonten en traditie die door die specifieke groep worden gevolgd. Elke cultuur heeft zijn eigen unieke praktijken die door de hele groep worden geleerd en omarmd. De manier waarop mensen elkaar begroeten, zou bijvoorbeeld in verschillende culturen anders zijn. Een cultuur zou dus kunnen fungeren als identiteitsbewijs om iemands karakter en gedrag te kennen.
Over de hele wereld worden verschillende soorten cultuur gevolgd. De oorsprong van sommige culturen gaat terug tot tienduizenden jaren daarvoor, terwijl sommige culturen aan het eind van de negentiende eeuw werden geboren.
Afgezien van verschillende culturen, bestaat er een cultuur binnen de oudercultuur die de essentie van de eerste in een gewijzigde vorm heeft. Emo en scene zijn zulke subculturen die aan het eind van de twintigste eeuw zijn ontstaan. De wortels van de emo-subcultuur zijn terug te voeren op het muziekgenre van punkrock (emotionele hardcore). Terwijl de uitloper van de emo en punk in 2000 de weg vrijmaakte voor scene-subcultuur.
Emo versus scène-subcultuur
Het verschil tussen emo en subcultuur is dat emo-subcultuur meer gerelateerd is aan indie- en punkrockstijl, terwijl scene-subcultuur zelf meer gerelateerd is aan emo-stijl.
Emo-subcultuur draait om de emotie verlegenheid, depressie, angst, zelfbeschadiging en introversie. Waar de scene-subcultuur een op jongeren gerichte subcultuur is die rond 2000 in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten is ontstaan. Terwijl de emo-subcultuur aan het eind van de twintigste eeuw populair werd, wordt de scene-subcultuur beroemd aan het begin van de eenentwintigste eeuw.
Vergelijkingstabel tussen emo en scènesubcultuur
| Vergelijkingsparameter: | Emo | Tafereel |
| Andere naam | Emotionele hardcore | Scenester |
| Vormingsperiode | 1970-1980 (Pas na 1980 begon het populairder te worden) | 1990 – Midden 2000 |
| Bekend om | Het behoort tot het genre van de rockmuziek, gekenmerkt door emotionele en confessionele muziek. | Een jeugdsubcultuur waarvan de wortels ook in de emotionele subcultuur te vinden zijn |
| Muziek genre | Indierock, alternatieve rock, hardcore punk, posthardcore, poppunk | Metalcore, crunkcore, deathcore, elektronische muziek, poppunk |
| Kledingstijl | Strakke t-shirts met de bandnaam, strakke jeans, brillen met een dikke rand en riemen met studs. | Kleding met een felle kleur (neonkleur), skinny jeans, zonnebrillen, vingerloze handschoenen, polsbandjes etc. |
Wat is Emo-subcultuur?
De emo-subcultuur is ontstaan uit die-hard fans van het emocore- of emotionele hardcore-muziekgenre. Dit muziekgenre volgt de stijl van punkrockmuziek. Het werd opnieuw uitgevonden met veel poppunk- of indierockstijl. De fans van dit muziekgenre maakten de weg vrij voor de emo-subcultuur. Geïnspireerd door het muziekgenre begonnen ze hun eigen kledingstijl en uitstraling te krijgen. Mensen die die-hard fans van emo-muziek waren, werden emo's of emo-kinderen genoemd.
Emo-mode is op zijn eigen manier uniek. Hun uiterlijk omvat een strak t-shirt en een spijkerbroek, lang steil haar (zwart geverfd), met donkere eyeliner rond hun ogen. Het beste deel was het kapsel. Het lange haar bedekte meer dan 50% van hun gezicht. Ze droegen een dikgerand glas, met zwarte polsbandjes en zwarte vingernagels. Sneakers en riemen met studs waren heel gewoon.
Hoewel de emo-subcultuur in de beginfase enorm populair werd, kreeg het te maken met veel controverses vanwege een sterkere nadruk op emotionele expressie. Daarom begonnen mensen de emo-subcultuur te stereotyperen met angst, depressie, verlegenheid, zeer emotioneel gevoelig en zelfbeschadiging. Desalniettemin is de emo-subcultuur nog steeds gangbaar in het grootste deel van de VS. Hoewel het in het jaar 2010 met een daling te maken kreeg, kwam de heropleving van de ondergrondse emo.
Wat is scènesubcultuur?
Scène-subcultuur is een nieuwe vorm van een subcultuur die halverwege de jaren 2000 vorm kreeg. Het wordt ook wel jeugdsubcultuur genoemd vanwege zijn populariteit onder jongeren in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Crunkcore, metalcore, deathcore en post-hardcore zijn het muziekgenre dat gerelateerd is aan de scene-subcultuur. Hoewel de scene-subcultuur enkele van zijn sporen heeft van emotionele hardcore, verschillen emo en scene-subcultuur van elkaar.
Scenesters of scene kids, zoals ze worden genoemd, zijn de leden van de subcultuur. De scene fashion bestaat ook uit strakke jeans maar dan met felgekleurde kleding. Ook zij hadden een kapsel van lang, steil haar met krullen. Maar ze hebben de neiging om te kleuren met felle kleurstof. Kleding van neonkleur kwam vaker voor. Feestzonnebrillen en baseballpetten maakten ook deel uit van hun kleding.
Scène-subcultuur kreeg kritiek van emo's en mensen uit de heavy metal-cultuur voor het dupliceren van de stijl van de eerste. In feite begon het zijn populariteit na 2010 te verliezen, maar begon het opnieuw bekendheid te krijgen vanaf 2019.
Belangrijkste verschillen tussen emo en scènesubcultuur
- De Emo-subcultuur is veel eerder ontstaan dan de scene-subcultuur.
- De emo-subcultuur is verspreid over de meeste staten in Amerika, terwijl de scene-subcultuur populair is in zowel de Verenigde Staten als het Verenigd Koninkrijk.
- De emo-subcultuur kwam voort uit de post-hardcorestijl, terwijl de scene-subcultuur ook zijn oorsprong vindt in emotionele hardcore.
- Mensen die de emo-stijl volgden, werden emo's genoemd en fans van de scene-subcultuur werden scenesters of scene-kinderen genoemd.
- Als het dikke, met hoorn omrande glas gebruikelijk was voor emo's, waren feestzonnebrillen en baseballpetten gebruikelijk voor scènekinderen.
- De kleding van emo- en scene-kinderen was vergelijkbaar, behalve dat scene-kinderen liever een felgekleurde jurk dragen.
- Emo-kinderen werden emotioneel gevoeliger en depressiever genoemd, terwijl scène-kinderen als slim en enthousiast werden genoemd.
- Er was een algemene overtuiging dat emo's ook een voorkeur hadden voor zachte muziek, terwijl hardcore muziek de enige voorkeur was voor scènekinderen.
- Emos had een diepe aantrekkingskracht op de zwarte kleur. Ze gaven de voorkeur aan zwarte verf voor hun haar, zwarte polsband en vingernagels. Scenesters werden meer aangetrokken door felle kleuren.
Gevolgtrekking
Emo-kinderen waren vaak stereotiep tot zeer emotioneel en somber. Scenesters werden vrolijk en levendig genoemd. Emo's werden als zeer emotioneel beschouwd, terwijl scenesters als een soort willekeurig en gek werden genoemd. Wat het ook is, het muziekgenre blijft zijn effect uitoefenen op deze subculturen.
