Elektronen zijn subatomaire deeltjes die overal aanwezig zijn. Omdat ze geen componenten of onderbouw hebben, worden ze als geheel beschouwd als elementaire deeltjes. Dit is de reden waarom ze eigenschappen van zowel deeltjes als golven vertonen.
De elektronen spelen een essentiële rol in verschillende fysische, chemische, zij- en elektrische verschijnselen. Zij zijn de belangrijkste redenen waarom chemische reacties plaatsvinden. Omdat een elektron een geladen deeltje is, kan het energie absorberen of vrijgeven, wat voornamelijk in de meeste reacties gebeurt.
Twee van dergelijke chemische eigenschappen die de betrokkenheid van elektronen vereisen om het gedrag te demonstreren, zijn Elektronegativiteit en Elektronenaffiniteit. Beide eigenschappen zijn geassocieerd met elektronenversterking en zijn gecorreleerd. Elektronegativiteit is kwalitatief, terwijl elektronenaffiniteit kwantitatief is.
Elektronenaffiniteit is een eigenschap die een atoom in een molecuul vertoont, maar elektronegativiteit is de eigenschap van een atoom dat bindingen heeft gevormd met andere atomen. De aanwezigheid van elektronen is het meest essentiële onderdeel van deze chemische eigenschappen die verschillende elementen vertonen. In het periodiek systeem nemen deze twee eigenschappen toe over de perioden en nemen ze af in de groepen.
Elektronegativiteit versus elektronenaffiniteit
Het verschil tussen elektronegativiteit en elektronenaffiniteit is dat elektronegativiteit een eigenschap is die het vermogen van een atoom laat zien om elektronen aan te trekken of te winnen in een chemische binding, terwijl elektronenaffiniteit de maat is voor de hoeveelheid energie die wordt ontladen of uitgezonden wanneer een elektron wordt toegevoegd tot een atoom.
Vergelijkingstabel tussen elektronegativiteit en elektronenaffiniteit
| Vergelijkingsparameter: | Elektronegativiteit | Electro affiniteit |
| Definitie | De eigenschap van een atoom om elektronen naar zich toe te trekken. | De eigenschap die verwijst naar de ontlading van energie wanneer een elektron aan een atoom wordt toegevoegd. |
| Standaardeenheid | Het wordt gemeten in Pauling. | Terwijl het wordt gemeten in KJ per mol. |
| Natuur | Deze eigenschap is kwalitatief van aard. | Terwijl deze eigenschap kwantitatief is. |
| Atomen associëren | Het atoom dat ermee verbonden is, is een gebonden atoom. | Hier is het geassocieerde atoom aan een molecuul gehecht of is het neutraal. |
| Hoogste waarde | De hoogste waarde wordt verkregen wanneer de aantrekkende energie hoog is. | Terwijl in dit geval de hoogste waarde wordt verkregen wanneer de kernlading groter is. |
| Factoren | Atoomgetal en afstand tussen de valentie-elektronen en de geladen kern zijn de factoren die de elektronegativiteit beïnvloeden. | Atoomgrootte, nucleaire lading en elektronische configuratie van de atomen zijn de factoren die de elektronenaffiniteit beïnvloeden. |
| elementen | Fluor is het meest elektronegatieve element, terwijl Francium het minst elektronegatieve element is. | Chloor is degene met de hoogste elektronenaffiniteit, terwijl Neon de laagste heeft. |
Wat is elektronegativiteit?
In 1811 introduceerde Jöns Jacob Berzelius voor het eerst de term "elektronegativiteit". Maar na nog veel meer ontdekkingen en discussies, was het pas in 1932 dat de eigenschap van elektronegativiteit volledig werd ontdekt door Linus Pauling toen hij een elektronegatieve schaal creëerde die afhankelijk was van bindingsenthalpieën. Dit hielp verder de ontdekking van de Valence Bond-theorie.
De chemische eigenschap van een atoom om een gedeeld elektronenpaar naar zich toe te trekken, wordt elektronegativiteit genoemd. In eenvoudige bewoordingen is elektronegativiteit het vermogen van een atoom om elektronen te krijgen. Het wordt aangegeven met X en varieert van 0,79 tot 3,98 op een schaal. Het wordt gemeten in Pauling.
Hoe groter het atoomnummer, hoe groter de afstand tussen de kern en de valentie-elektronen en hoe groter de elektronegativiteit. Het atoomnummer en de locatie van elektronen uit de kern zijn dus de belangrijkste factoren die de elektronegativiteit beïnvloeden. Ook neemt de aantrekkingskracht van het atoom op elektronen toe met een toename van het aantal protonen, d.w.z. de nucleaire lading.
Wanneer twee atomen met elektronegativiteit worden genomen, zal een toenemend verschil tussen de elektronegativiteit van de atomen resulteren in een toenemende polaire binding daartussen, met het atoom met hogere elektronegativiteit aan het negatieve uiteinde.
Op relatieve schaal neemt de elektronegativiteit over een periode van links naar rechts toe en neemt af bij het passeren van een groep. Volgens dit is fluor het meest elektronegatieve element en Francium het minst elektronegatieve element.
Wat is elektronenaffiniteit?
Elektronenaffiniteit is de maat voor de hoeveelheid energieontlading die plaatsvindt wanneer een elektron wordt toegevoegd aan een atoom in een molecuul of een neutraal atoom in de gasvormige toestand, dat dan een negatief ion vormt. Deze eigenschap wordt geschonken door "Eea" en wordt gemeten in Kilo Joule (KJ) per mol.
Grootte van de atomen, d.w.z. atoomgrootte, nucleaire verandering en de elektronische configuratie van het molecuul of de atomen zijn de factoren die de elektronenaffiniteit van een atoom of een element bepalen. Een atoom of molecuul met een grotere positieve elektronenaffiniteitswaarde wordt een elektronenacceptor genoemd, terwijl degene met een lagere positieve waarde een elektronendonor wordt genoemd.
De eigenschap van elektronenaffiniteit wordt alleen gebruikt in het geval van atomen en moleculen die in de gasvormige toestand aanwezig zijn, omdat de energieniveaus van de atomen die aanwezig zijn in de vaste en vloeibare toestand veranderen wanneer ze in contact komen met andere atomen of moleculen.
Robert S. Mulliken gebruikte een aantal elektronenaffiniteiten van elementen voor het ontwikkelen van de elektronegativiteitsschaal. Andere concepten zoals chemische hardheid en chemisch potentieel omvatten ook de theorie van elektronenaffiniteit.
Net als elektronegativiteit neemt de elektronenaffiniteit toe bij het doorlopen van de perioden en neemt de groep af. Op basis hiervan heeft chloor de hoogste waarde van elektronenaffiniteit en neon de laagste waarde van elektronenaffiniteit.
Belangrijkste verschillen tussen elektronegativiteit en elektronenaffiniteit
Gevolgtrekking
De eigenschap van elektronegativiteit en elektronenaffiniteit hebben beide betrekking op het concept van elektronenversterking. Terwijl elektronenaffiniteit in staat is tot nauwkeurige meting en definitie, is elektronegativiteit tot geen van beide in staat. Als gevolg hiervan is de eerste aanwezig in neutrale atomen of atomen in een molecuul en heeft de laatste te maken met chemisch gebonden atomen.
Referenties
pubs.acs.org/doi/pdf/10.1021/cr50004a005
