Als het gaat om de wet van bewijs, is het essentieel om het verschil tussen bekentenis en toelating te kennen, omdat ze een verschillende mate van belang hebben wanneer ze als bewijs worden ingediend.
Bekentenis versus toelating
Het verschil tussen bekentenis en toelating is dat bekentenis verwijst naar een vrijwillige verklaring van de persoon die wordt beschuldigd van het plegen van een misdrijf. Het is een directe schuldbekentenis door de verdachte. Aan de andere kant is toegeven, hoewel het ook een vrijwillige verklaring is, slechts de erkenning dat een bepaald feit waar is.
Het kan worden gemaakt door een van de betrokken partijen. Het concept is ook gedefinieerd in artikel 17 van de Indian Evidence Act, 1872.
Vergelijkingstabel tussen bekentenis en toelating (in tabelvorm)
| Parameter van vergelijking: | Bekentenis | Toelating |
|---|---|---|
| Definitie | Een vrijwillige verklaring van de verdachte die een directe erkenning van hun schuld is. | Erkenning van een feit in kwestie of een relevant feit |
| Gemaakt door | Beschuldigd | Elke partij bij de procedure of hun agent of zelfs door een derde partij |
| procedure | crimineel | Zowel civiel als strafrechtelijk |
| mate van bewijs | afdoende | Inhoudelijk bewijs maar geen sluitend bewijs |
| intrekbaarheid | Kan worden ingetrokken | Kan niet worden ingetrokken |
Wat is bekentenis?
Wanneer de beschuldigden in een zaak een directe erkenning van hun schuld afgeven, wordt die verklaring een bekentenis genoemd.
Dit is gebaseerd op de veronderstelling dat niemand ten onrechte zal toegeven dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan een strafbaar feit. Een bekentenis kan ook later worden ingetrokken.
Een bekentenis moet een directe verklaring zijn en niet slechts een gevolgtrekking uit de woorden van de verdachte. Het moet vrijwillig en zonder enige vorm van dwang worden gedaan.
Hoewel een veroordeling niet alleen op een bekentenis kan steunen, kan ze wel worden gebruikt om andere bewijsstukken te staven.
De Indian Evidence Act, 1872 definieert bekentenis niet, maar legt bepaalde voorwaarden vast waaraan moet worden voldaan om een bekentenis als bewijs te accepteren en legt ook uit onder welke omstandigheden een bekentenis relevant zal zijn.
Op grond van artikel 24 schrijft de wet voor dat een bekentenis alleen relevant is als deze niet is gedaan onder bedreiging of aansporing van de autoriteiten.
In overeenstemming met dit principe bepaalt artikel 25 dat als de bekentenis bij de politie wordt afgelegd terwijl de verdachte in hechtenis is, deze niet relevant is.
Zodra de toelating is gemaakt, is de maker gebonden aan wat ze hebben gezegd. Het moet vrijwillig zijn en mag niet worden gedaan onder enige vorm van dreiging met dwang.
Er zijn twee soorten toelating. Gerechtelijke bekentenissen worden door partijen tijdens de procedure voor de rechtbank gedaan en zijn volledig bindend voor de partijen.
Buitengerechtelijke bekentenissen zijn informeel en worden buiten de procedure bij de rechtbank om gedaan.
Aangezien buitengerechtelijke bekentenissen niet via een formele procedure plaatsvinden, kunnen zij niet volledig bindend worden gemaakt. Ze werken alleen voor zover ze als uitsluiting kunnen worden gebruikt.
Bovendien worden ze niet opgenomen in het dossier.
Belangrijkste verschillen tussen bekentenis en toelating
Gevolgtrekking
De bekentenis valt onder de reikwijdte van bekentenissen, maar hoewel elke bekentenis een bekentenis is, is elke bekentenis geen bekentenis. De mate van bewijs geleverd door een bekentenis is groter en definitiever.
- https://www.juridicainternational.eu/public/pdf/ji_2004_1_116.pdf
- https://scholarlycommons.law.northwestern.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=3642&context=jclc
