Adrenerge receptoren zijn een classificatie van G-eiwitreceptoren die gevoelig zijn voor de neurotransmissie van ons lichaam en die het doelwit zijn van veel catecholamines die door het lichaam worden geproduceerd. Deze receptoren helpen ons lichaam om reacties in bepaalde stimulatoren te reguleren. Deze adrenerge of adrenoceptoren zijn van twee soorten, namelijk alfa-receptoren en bèta-receptoren.
Alfa versus bètareceptoren
Het verschil tussen alfa-receptoren en bèta-receptoren is dat de alfa-receptoren betrokken zijn bij de samentrekking van bloedvaten en bij de stimulatie van effectorcellen. Bèta-receptoren daarentegen zijn betrokken bij de verwijding van bloedvaten en ontspanning van effectorcellen.
Alfa-receptoren zijn een van de twee soorten adrenerge receptoren. Ze zijn weer onderverdeeld in Alpha1- en Alpha2-receptoren. Deze receptoren bevinden zich over het algemeen op de slagaders of in het postsynaptische gebied van onze organen sympathische neuro-effector in de splanchnische vaatcontractie.
Bèta-receptoren zijn een ander type adrenerge receptoren die zich postsynaptisch in onze organen bevinden. Deze receptoren zijn weer onderverdeeld in Beta1 Beta2 en Beta3 Receptors. Wanneer deze bèta-receptoren worden geactiveerd, ontspannen de spieren van ons lichaam. De gemeenschappelijke activiteit van deze receptoren is een verhoging van de hartslag, lipolyse en afgifte van renine.
Tabelvergelijking tussen alfa- en bètareceptoren
| Parameters van vergelijking: | Alfa-receptoren | bèta-receptoren |
| Definitie | Alfa-receptoren zijn de adrenerge receptoren die fysiologische processen regelen, zoals darmontspanning en vasoconstrictie. | Bèta-receptoren zijn een klasse van receptoren die de ontspanning van de bronchiën, vasodilatatie en het verhogen van de hartslag regelen. |
| Activiteit | Het stimuleert effectorcellen | Het ontspant effectorcellen. |
| Functie | Het is verantwoordelijk voor het samentrekken van bloedvaten. | Het is verantwoordelijk voor de verwijding van de bloedvaten. |
| Plaats | Het bevindt zich in de vasculaire gladde spieren en het effectorweefsel. | Het bevindt zich in de bronchiale spieren, baarmoederspieren en hartspieren. |
| Type | Er zijn twee soorten alfa-receptoren, namelijk alfa1- en alfa2-receptoren. | Er zijn drie soorten bèta-receptoren, namelijk bèta1-, bèta2- en bèta3-receptoren. |
Wat zijn alfa-receptoren?
Alfa-receptoren zijn een groep receptoren. Ze bevinden zich op het celoppervlak van sommige effectorweefsels of -organen die worden geïnnerveerd door het sympathische zenuwstelsel dat bepaalde fysiologische reacties bemiddelt, zoals ontspanning van de darmspieren, vasocontractie en samentrekking van gladde spieren. Deze receptoren zijn subtypes van adrenerge receptoren die over het algemeen betrokken zijn bij het reguleren van reacties in bepaalde stimulatoren in ons lichaam.
Alfa-receptoren zijn van twee soorten, namelijk Alpha1-receptoren en Alpha2-receptoren. Het gebruik van deze receptoren hangt af van de medicatie die de beoogde respondentenorganen aangeeft. De Alpha1-receptoren worden het meest gebruikt bij alle soorten shock, decompensatie van hartfalen en cardiopulmonale reanimatie. Alfa1-receptoren worden weer onderverdeeld in Alpha1-agonisten en Alpha1-blokkers.
Alfa2-receptoren worden off-label gebruikt voor de behandeling van posttraumatische stressstoornis. Hun stimulatie vermindert de uitstroom van het sympathische zenuwstelsel uit het vasomotorische centrum en verhoogt de vagale tonus. Soms verminderen deze receptoren ook de sympathische tonus. Het omvat clonidine en guanfacine die als antihypertensiva worden gebruikt. Ze zijn van twee soorten, namelijk Alpha2-agonisten en Alpha2-blokkers.
Tussen 1906 en 1913 onderzocht Henry Hallett dale het effect van adrenaline op dieren. Hij injecteerde het in de bloedvaten, wat resulteerde in een verhoging van de bloeddruk van deze dieren. Ook deze dieren stelde hij bloot aan ergotoxine waardoor de bloeddruk daalde. Na deze experimenten stelde hij voor dat ergotoxine een bloeddrukdaling en selectieve verlamming van gladde spieren veroorzaakte. Hij voegde er ook aan toe dat deze componenten ofwel contractie ofwel ontspanning veroorzaken, afhankelijk van de reacties van verschillende typen junctie op dezelfde component.
In de 20e eeuw was men het erover eens dat de stimulatie van sympathische zenuwen verschillende effecten op lichaamsorganen veroorzaakt. Ze deden twee voorstellen om het fenomeen te verklaren. Ten eerste waren er twee soorten neurotransmitters die vrijkwamen uit zenuwuiteinden; of ten tweede waren er twee soorten detectormechanismen. Deze hypothese werd geïntroduceerd door Arturo Rosen en Walter Bradford Cannon.
Wat zijn bètareceptoren?
Bèta-receptoren zijn een groep receptoren die aanwezig zijn op het oppervlak van de cellen, specifiek gelokaliseerd op een bepaald effectorweefsel en organen die worden geïnnerveerd door het sympathische zenuwstelsel. Deze receptoren brengen bepaalde fysiologische reacties tot stand, zoals ontspanning van de bronchiën, vasodilatatie, verhoogde hartslag en gladde spieren van de baarmoeder. Deze receptoren zijn subtypes van adrenerge receptoren die zijn onderverdeeld in drie verschillende receptoren, namelijk Beta2, Beta2, Beta3-receptoren.
Bet1-receptoren zijn essentiële componenten voor de normale fysiologische functie van het sympathische zenuwstelsel. Deze receptoren worden geactiveerd door verschillende hormonen, medicatie of signaalmechanismen.
Beta2-receptoren zijn celmembraan-overspannende adrenerge receptoren. Ze activeren over het algemeen g-eiwit-gekoppelde receptoren die noradrenaline en epinefrine binden.
Beta3-receptoren bevinden zich in de urineblaas, bruin vetweefsel en galblaas. Het ontspant de blaas en voorkomt plassen.
Belangrijkste verschillen tussen alfa- en bètareceptoren
Gevolgtrekking
Zowel alfa- als bèta-receptoren komen voor op de sympathische kruising van verschillende organen van ons lichaam, zoals het hart, de longen, vetweefsels, bloedvaten, enz. Hoewel beide receptoren deel uitmaken van adrenerge receptoren, verschillen ze allebei in verschillende aspecten, zoals als hun activiteiten, typen en functies. Het belangrijkste verschil is het effect van elk type receptor op effectorcellen.
