Java of Japan Anti-Vivisection Association is een objectgeoriënteerde op hoog niveau die wordt gebruikt voor algemene en platformonafhankelijke programmeertaal. In Java wordt een cruciale rol gespeeld door geheugenbeheer. Het wordt voornamelijk toegepast op computergeheugen en werkt als een vorm van resourcebeheer.
In Java wordt het geheugenbeheer automatisch beheerd. Het verdeelt zijn geheugen in stapelgeheugen en heapgeheugen. Vanuit het oogpunt van Java zijn ze beide nuttig voor verschillende doeleinden en zijn ze belangrijke geheugengebieden.
Stapel versus hoop
Het belangrijkste verschil tussen stapelgeheugen en heapgeheugen is dat de datastructuur van de stapel lineair is, terwijl de datastructuur van de heap hiërarchisch is. Toewijzing van stapelgeheugen vindt plaats in een aangrenzend blok. Aan de andere kant is de toewijzing van heap-geheugen in willekeurige volgorde. De grootte van variabelen van de stapel kan niet worden gewijzigd, terwijl de grootte van variabelen van de heap kan worden gewijzigd.
De stapelgeheugentoewijzing vindt plaats in het aangrenzende geheugenblok. Programmeurs maken zich geen zorgen over geheugen om stackvariabelen toe te wijzen en te verplaatsen. Het wordt een stapelgeheugentoewijzing genoemd omdat in functie-aanroep stapeltoewijzing plaatsvindt. Compileren is bekend wanneer geheugen moet worden toegewezen, terwijl de functie wordt aangeroepen wanneer variabelen geheugen aan stack hebben toegewezen.
Voor globale variabelen werkt heap als een buffer waarin programmeertalen worden opgeslagen. Standaard worden in heap-geheugenruimte alle globe-variabelen opgeslagen. Dit is gunstig voor de toewijzing van dynamisch geheugen. Alleen wanneer programmeurs instructies uitvoeren, wordt het geheugen gereserveerd. De heapnaam heeft geen relatie met de structuur van de heapgegevens.
Vergelijkingstabel tussen stapel en hoop
| Parameters van vergelijking: | Stapel | Hoop |
|---|---|---|
| Interpretatie | In het geheugen is het een lineaire structuur waarin de informatie achtereenvolgens wordt opgeslagen. | In het geheugen is er dynamische toewijzing waarbij alle gegevens willekeurig worden opgeslagen. |
| Geheugentoewijzing | In doorlopend blok | In willekeurige volgorde |
| Snelheid | sneller | Langzamer |
| Data structuur | Lineair | Niet-lineair (hiërarchisch) |
| Maat | Gemaakt | Mogelijk om de grootte te wijzigen |
Wat is stapelen?
In moderne computers heeft elke thread een geheugengebied dat is gereserveerd en de stapel wordt genoemd. Wanneer de functie wordt uitgevoerd, kunnen sommige van de lokale statusgegevens optellen tot de bovenkant van de stapel. Wanneer de functie de verantwoordelijkheid verlaat om die gegevens van de stapels te reserveren, gaat u ernaartoe.
De stapel is vaak nuttig om variabelen op te slaan die lokaal zijn voor de functies die momenteel actief zijn. Programmeurs geven de voorkeur aan een stapel om lokale gegevens met variabele lengte op te slaan. Als de regio van een geheugen op een stapel threads ligt, wordt het geheugen de toewijzing op de stapel genoemd, zoals op een stapel gebaseerde geheugentoewijzing.
Dankzij stapelgeheugenmechanismen kan het geheugen van het systeem werken als tijdelijke gegevensopslag en zich gedragen als een first-in-last-out-buffer. Een stapelaanwijzer is een register dat een van de vitale elementen is van de werking van het stapelgeheugen. De stapelaanwijzer geeft de locatie van het huidige stapelgeheugen aan en kan automatisch worden aangepast wanneer een stapelbewerking wordt uitgevoerd.
Enkele van de voordelen van de stapel zijn automatische opschoning van het object, geheugen kan niet gemakkelijk worden beschadigd en een grote hand in toewijzing en vrijgave van geheugen. Hoewel enkele nadelen van de stapel minimaal geheugen zijn, is willekeurige toegang niet mogelijk en kan de stapel overlopen terwijl er te veel objecten worden gemaakt.
Wat is Hoop?
Wanneer programmeurs de instructies uitvoeren, wordt alleen heap-geheugen toegewezen. Dit soort geheugen wordt heap genoemd vanwege de beschikbaarheid van geheugenruimte in de stapel om toe te wijzen en de-toewijzing op te heffen. Deze geheugentoewijzing is niet veilig vanwege de toegankelijkheid of zichtbaarheid van opgeslagen gegevens voor alle threads. De toegangstijd of verwerkingstijd is vrij traag in vergelijking met het stapelgeheugen.
Heap-geheugentoewijzing kan worden onderverdeeld in:
Er zijn verschillende voor- of voordelen van het gebruik van heap-geheugen, zoals variabelen die wereldwijd toegankelijk zijn, geen limiet op de geheugengrootte, de methode die wordt gebruikt in de prioriteitswachtrij en het voert afvalverzameling uit. Nadelen of nadelen van het gebruik van heap-geheugen zijn tijdrovender bij de uitvoering, geheugenbeheer is ingewikkeld en meer tijdrovend om te berekenen.
Belangrijkste verschillen tussen stapel en hoop
Gevolgtrekking
Er kan dus worden geconcludeerd dat zowel stack als heap een geheugenbeheerplatform zijn dat een cruciale rol speelt in Java. Ze zijn allebei de belangrijkste geheugengebieden, maar ze hebben verschillende doelen. Toewijzing van stapelgeheugen vindt plaats in het aangrenzende blok. Maar de toewijzing van heapgeheugen is in willekeurige volgorde.
Stack-geheugen heeft de toegankelijkheid van hoge snelheid, maar alleen voor lokale variabelen. Aan de andere kant is de toegankelijkheid van het heapgeheugen langzamer in vergelijking met de stapel, maar biedt het toegang tot variabelen wereldwijd. Toewijzing en deallocatie worden automatisch gedaan in het stapelgeheugen, terwijl het in het heapgeheugen handmatig wordt gedaan door programmeurs.
