Hoewel gezondheidswerkers zelden actief betrokken zijn bij de diagnose van patiënten, zijn de procedures die alleen worden gebruikt voor screening en diagnostische beoordeling vaak dezelfde (het onderscheid is contextueel) en zijn dezelfde kwantitatieve technieken gebruikt om de validiteit van deze procedures te meten.
Screening versus diagnose
Het verschil tussen Screening en Diagnostiek is dat het basisdoel van screeningstesten zou zijn om vroege ziekten of risico op ziekten te ontdekken bij grote groepen verder gezonde mensen. Terwijl het doel van een diagnostisch onderzoek is om het bestaan (of de afwezigheid) van een ziekte vast te stellen zoals die van de basis voor klinisch oordeel bij symptomatische of screeningspositieve personen.
In de gezondheidszorg is screening een techniek om ongediagnosticeerde ziekten of risicofactoren op te sporen. Met deze methode kunnen individuen of een groep als geheel worden getest. Mensen die worden gescreend, geven mogelijk geen indicatie of symptomen van een ziekte, of ze kunnen slechts één of 2 indicaties hebben, die geen sluitende diagnose suggereren.
Een diagnostische beoordeling wordt gebruikt om de oorzaak van een probleem vast te stellen. Het wordt gebruikt om een diagnose te stellen. Een diagnostische test die wordt uitgevoerd als onderdeel van de zorgevaluatie kan worden gebruikt om de oorzaak van symptomen te diagnosticeren of om een aandoening te diagnosticeren.
Vergelijkingstabel tussen screening en diagnose
| Parameters van vergelijking: | screening | Diagnose |
| Doel | Het doel van screeningstesten is om mogelijke ziekte-indicatoren op te sporen. | Het doel van de diagnostische test is om de aan- of afwezigheid van ziekte vast te stellen. |
| Positieve resultaatdrempel | Over het algemeen heeft een grotere gevoeligheid de voorkeur om de vermoedelijke ziekte tijdens screeningtests op te sporen. | De effectiviteit van een bepaalde diagnostische test wordt gekozen. Er wordt meer nadruk gelegd op nauwkeurigheidsniveaus dan op aanvaardbaarheid voor de patiënt. |
| Positief resultaat | Fundamenteel duidt screening op een verdachte van ziekte (soms in combinatie met enkele andere risicovariabelen) waarvoor bewijs vereist is. | In het geval van diagnostische tests geeft het resultaat een definitieve diagnose. |
| Kosten | Omdat een groot aantal mensen zal moeten worden gescreend om een klein deel van de waarschijnlijke gevallen te ontdekken, moeten de uitgaven goedkoop zijn. | Terwijl hogere kosten voor klinische diagnostiek wel acceptabel kunnen zijn om een diagnose te stellen. |
| doelpopulatie | Een groot aantal mensen die asymptomatisch zijn maar mogelijk gevaar lopen, is de doelgroep van screeningstesten. | Mensen die symptomatisch zijn om een diagnose te stellen, of die asymptomatisch zijn maar een goede screening hebben. |
Wat is screening?
In de gezondheidszorg is screening een techniek om ongediagnosticeerde ziekten of risicofactoren op te sporen. Met deze methode kunnen individuen of een groep als geheel worden getest. Mensen die worden gescreend, geven mogelijk geen indicatie of symptomen van een ziekte, of ze kunnen slechts één of 2 indicaties hebben, die geen sluitende diagnose suggereren.
Screeningsbehandelingen zijn bedoeld om problemen vast te stellen die zich op een bepaald moment tot ziekte kunnen ontwikkelen, waardoor vroege behandeling en zorg mogelijk wordt om het aantal dodelijke slachtoffers en ellende van de ziekte te verminderen. Hoewel screening kan resulteren in een eerdere detectie, is niet altijd bewezen dat screeningprocedures de persoon die wordt gecontroleerd helpen; prenatale diagnose, verkeerde diagnose en het bijbrengen van een groter gevoel van veiligheid behoren tot de mogelijke negatieve effecten van screening.
Bovendien kunnen bepaalde screeningstests overmatig worden gebruikt. Dientengevolge moet een test die wordt gebruikt in een screeningprogramma, met name voor een aandoening met een verminderde prevalentie, zowel een hoge gevoeligheid als een passende specificiteit hebben.
Wat is diagnose?
Een diagnostische beoordeling wordt gebruikt om de oorzaak van een probleem vast te stellen. Het wordt gebruikt om een diagnose te stellen. Een diagnostische test die wordt uitgevoerd als onderdeel van de zorgevaluatie kan worden gebruikt om de oorzaak van symptomen te diagnosticeren of om een aandoening te diagnosticeren.
Een diagnostisch onderzoek kan vervolgens worden gebruikt om bepaalde sterke en zwakke punten te ontdekken wanneer deze om verschillende redenen worden gebruikt. Diagnostische tests kunnen ook worden gebruikt om erachter te komen wat een bepaald gedrag of kenmerk veroorzaakt.
Diagnostische procedures verschillen van conventionele tests doordat ze zijn ontworpen om de concentratie van een specifieke factor te detecteren of te kwantificeren. Een diagnostische test, in zijn meest elementaire vorm, kan een direct antwoord geven. Problemen oplossen wordt vaak gebruikt om te verwijzen naar diagnostische tests die niets met mensen te maken hebben.
Diagnostische tests kunnen invasief of niet-invasief zijn. De evaluatie van invasieve procedures omvat het te doorboren oppervlak of het te betreden lichaam. Bloedonderzoek, biopsieën en colonoscopieën behoren ook tot de mogelijkheden.
Belangrijkste verschillen tussen screening en diagnose
Gevolgtrekking
Het fundamentele doel van screeningstests is om de eerdere potentiële risico's van ziekte van mensen te detecteren. Soms kunnen individuen volkomen onwetend zijn dat ze een probleem als dit hebben. Het helpt bij het opsporen van een eerste ziekte, misschien snel genoeg om deze efficiënt te genezen of het risico van de ziekte te verminderen.
Het belangrijkste doel is niet echt om een ziekte te diagnosticeren, maar om individuen te beschrijven die het zouden kunnen hebben. Het doel van diagnostisch testen is om te bepalen of een persoon een bepaalde aandoening heeft of niet. Artsen schrijven een test voor om het al dan niet bestaan van een mogelijke aandoening bij patiënten te beoordelen als basis voor therapieselectie.
